Kalbimin kırıkları arada bir duruyor duruyor batıyor işte
Kanatıyor sonra hafiften ince bir sızı şeklinde
Her gidenin ardından dökülen parçalar benden...
Her biri bana aittiler
Herkes başka bir hikaye bırakıyor giderken...
Gelirken başka mutluluklar heyecanlar getiriyor...
Olduğu gibi mutlu olmayı bilmiyor gönül...
Hep daha fazlasını istiyor...
Bekliyor her zaman bir şeyleri
Elinde olanları bile beklemek zorunda kalıyor bazen...
Bazen de sadece inanmak istediklerini görüyor...
Umutsuzca sarılıyor onlara...
Aptallık uğruna...
Çok tehlikeli olabiliyor çoğu zaman...
Kendi kendini dipsiz uçurumlardan aşağı bırakmak pahasına aldırmıyor durulmuyor...
Farkında olduğu halde...
Onu en çok yoran yerlerde kalmak için çabalıyor...
En karmaşık denklemleri çözen beyin
Sıra kalbin denklemine geldiğinde lal oluyor susuyor...
Tüm kelimeleri o zaman ele geçiriyor işte Aşk
Sen diyor inatçıyım diyor istiyorum diyor...
Sonra senin sesini duyuyor
Daha da alevleniyor...
Yakmaya başlıyor; bundan nasibini alan ilk hücreler kül oluyor...
Kendine bile itiraf edemediği şeyler geçiyor kalbinden
Ama beyin çoktan işlevini yitirmiş farkına varamıyor...
Arkasında bırakacağı bir şey olmadığında insanın
Gitmesi daha kolay oluyormuş...
Doğru mu acaba?
