...

Öyle delice, uğruna ölmeye gidilecek sevgiler eskide kalmış hep...

Sen neden ağlıyorsun?

Bilmiyor muydun?

Söylemediler mi en başında?

Kalbine dokunuyorlar sanıyordun değil mi!!!

Değilmiş işte öyle...

Sadece dıştan tenine dokunuyorlarmış...

Hissettikleri şey senin içinden taşan nehirlerden çok daha sığ bir şeymiş meğerse...

Sen aldanırken o sahte dokunuşlara...

Bırakırken kendini akan giden arzulara...

O anlık yaşıyormuş aslında seni...

Sesini duymak için harcadığın çabalar...

Sonunda sana kulağında yankılanan nefesler olarak geri dönüyormuş...

Sen tırnaklarını geçirirken hayata izin kalsın diye...

Onun gördükleri sadece bulutlarda kalan uçak izleriymiş...

Sen gözlerini kapamaya devam et eğer böyle mutluysan...

Ama açtığında sakın ağlama...

Çünkü dökülen gözyaşların acizliğinden başka bir şey değilmiş...

Sen o halinle yaslanacak bir omuz beklerken...

Alacağın tek hediye ise onları silen bir mendilmiş...